Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Θα ζήσουν τα σιχαμερά μου περιστέρια!


Έχουμε μια μικρή φωλιά πάνω από την εξώπορτά μας στη Μύκονο. Το ζευγάρι καταφθάνει, επισκευάζει και γεννάει δυό τρεις φορές το χρόνο κι είναι μεγάλη η χαρά μα και το άγχος μας που όποτε πάνε  τα πράγματα καλά και ζήσουν τα παιδιά τους βλέπουμε τους γονείς να τα ξεγελάνε για να πέσουν τα αθώα  κι ασχημάτιστα στην αυλή για να τα σκοτώσουν. Συμβαίνει, μα η θλίψη μου όταν θάβουμε πουλάκι πάντα σβήνει και χάνεται με τα νέα τιτιβίσματα.
Τέτοιες φωνούλες νεογέννητων μικρών άκουσα κι εδώ, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το ψωρομαδημένο περιστέρι πηγαινοερχόταν με τροφή και εύκολα ανακάλυψα τη φωλιά στο κατακουτσουλημένο κλιματιστικό. Πρώτη μου σκέψη ότι θα το καταστρέψουν και το άναψα να φύγουν. Για δυό δευτερόλεπτα. Αμέσως ντράπηκα και το έκλεισα, δε γίνεται να τα σκοτώσω. Είναι δικά μου, υπό την προστασία μου. Δικό μου λάθος που ξεκρέμασα την (καθόλου κομψή) μαύρη σακούλα που είχε κρεμάσει η κυρία που με φροντίζει για να ανεμίζει ώστε να τα τρομάζει όπως κάνουν με τα σκιάχτρα.
 Τα βρομερά πουλάκια μου θα ζήσουν. Βλέπω τα σιχαμένα τους κεφάλια τεντωμένα να ξεπετιούνται πάνω από τη συσκευή, βλέπω τις κουτσουλιές στο μπαλκονάκι μου. 
Μα αναρωτιέμαι πότε και γιατί έγινε τόσο απωθητικό αυτό το σύμβολο αγνότητας και ειρήνης; Πότε μα και γιατί τα περιστέρια έγιναν τα ποντίκια των σύγχρονων πόλεων; Και μήπως θα ήταν δυνατόν να αναστηλώναμε αυτό το πλάσμα σε όλη την παλιά μεγάλη και συμβολική του δόξα όπως κάνουμε με διατηρητέα και με παλιούς ναούς;
_____________________________________________

Σε forum: ιδέες και επιχειρήματα υπέρ και κατά: http://www.myphone.gr/forum/showthread.php?t=66766
εικόνες
Η μπαλκονόπορτα ανοιχτή μα από τις κουτσουλιές αδύνατον να πατήσω έξω.
Κάτω: Banksy

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Η σιωπή είναι συνενοχή― ένα Πείραμα κι η μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη



Η σιωπή είναι συνενοχή, κι αυτό δεν είναι ένα κούφιο συνθηματάκι είναι μια μεγάλη αλήθεια. Που αποδεικνύεται.
Σας παρουσιάζω το πείραμα της ActionAid Hellas*. Ηθοποιοί είναι ο μετανάστης κι ο άνδρας που φωνάζει. Όλοι οι άλλοι είναι άνθρωποι σαν εμάς που περίμεναν το λεωφορείο δίχως να γνωρίζουν ότι συμμετείχαν σε κοινωνικό πείραμα. Δεν είναι καινούργιο αυτό που βλέπουμε στο πείραμα, η ψυχολογία του πλήθους έχει μελετηθεί πολύ. Στην καθημερινότητα, σε μια στάση λεωφορείου αρκεί ένας να αντιδράσει  και σώζουμε όλοι ζωές και την αξιοπρέπειά μας για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο.

Όμως πόσο μακριά είμαστε εσείς κι εγώ από το να βρεθούμε στη θέση αυτού του παιδιού στη στάση; Πολύ νομίζουμε; Τι μας εξασφαλίζει τη θέση στο παγκάκι και την αξιοπρέπειά μας; Το ότι ζούμε εδώ και τώρα κι έτσι;

Όπως είχαν γίνει όλοι Charlie Hebdo  βλέπω τώρα να γίνονται όλοι γύρω μου Βαγγέληδες και να θυμούνται παλιές δικές τους εμπειρίες εκφοβισμού. Παιδικές τους όμως. Λίγοι φαντάζονται ότι θα ήτα δυνατόν να βρεθούν στη θέση του μετανάστη, ότι δηλαδή το μόνο που τους σώζει  από τραμπουκισμούς είναι η εντύπωση που δίνουν σε αγνώστους. «Είσαι Έλληνας;» ρωτούν στην Αστυνομία ένα δαρμένο νεαρό με δυσπιστία και διαπιστώνει ότι από την απάντησή του εξαρτάται η σωματική του ακεραιότητα. 
Πιστεύετε ότι ο εκφοβισμός του μετανάστη στη στάση του λεωφορείου διαφέρει από το σχολικό bullying; Θεωρείτε ότι η διαπόμπευση των 'μαλλιάδων' στη δεκαετία του '60 ανήκει στο παρελθόν και εποχές δικτατόρων;

Λυπάμαι, θα σας απογοητεύσω. Διότι ελπίζω να ξυπνήσει κάτι μέσα μας και την επόμενη φορά που θα χρειαστεί, να αντισταθούμε εγκαίρως κι όχι μετά, με μπανεράκια κι ευχές για «Καλό Παράδεισο» σε ανθρώπους που έζησαν την Κόλαση.

Ιδού το video
 (παρακαλώ δείτε ως το τέλος) + η ιστορία του νεαρού μαλλιά (που μας διηγείται η Εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστείας Ελλάδας) + κάποια σχόλια για το Βαγγέλη Γιακουμάκη.





Κατερίνα Μ. Καλογερά
Προέδρος του Ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας

ΝΑ ΚΟΥΡΕΥΤΕΙΣ!

Ο ανιψιός μου είναι φοιτητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Tο Σάββατο το βράδυ ξεκίνησε από το σπίτι του για να συναντήσει τους φίλους του. Πέρασε από την οδό Ηρώων Πολυτεχνείου έξω από το ξενοδοχείο Savoy στον Πειραιά, όπου όπως έμαθε αργότερα είχε εκδήλωση η ''πολιτική οργάνωση'' Χρυσή Αυγή.
Όταν πέρασε από εκεί δεν γνώριζε ούτε τον λόγο που ήταν μαζεμένος κόσμος έξω από το ξενοδοχείο, ούτε για την εκδήλωση, προχωρούσε για να παει στη στάση εντελώς ανυποψίαστος. 
Ξαφνικά ένα χέρι αρχίζει να τον χτυπάει στον ώμο και ένας τύπος να τον ρωτάει:
''τι μαλλί είναι αυτό, ε;'', ''τι είσαι εσύ''; 
Το παιδί δεν απαντάει και συνεχίζει την πορεία του, ο τύπος γίνεται πιο επιθετικος:
''τι είσαι εσύ ρε, αντιφασίστας ή αναρχικός;'',''δεν ασχολούμαι μ' αυτά'' απαντάει ο ανιψιός μου, αλλά ο τύπος επιμένει:
''τι είσαι εσύ αντιφασίστας ή αναρχικός'', ''ηρέμησε'' του λέει ο μικρός και τα αίματα άναψαν, ο τύπος του ρίχνει την πρώτη μπουνιά ενώ αρχίζουν να μαζεύονται κι άλλοι(6,7).
Ο μικρός καταλαβαίνει ότι βρίσκεται σε δύσκολη θέση και προσπαθεί να ξεφύγει, τον κυνηγούν, τον πιάνουν, του χτυπάνε το κεφάλι σε κάτι κάγκελα, μετά τον ρίχνουν κάτω και αρχίζουν να τον βρίζουν, να του πατούν το χέρι και να τον κλωτσάνε στα πλευρά, κι αφού εκτονώθηκαν, τον παρατούν και φεύγουν. 
Ο μικρός σηκώθηκε και αιμόφυρτος πήγε στη στάση, όπου δυστυχώς όσοι ενήλικες συμπολίτες μας βρισκόταν εκεί, ούτε που γύρισαν να τον κοιτάξουν, για βοήθεια ούτε κουβέντα βέβαια. Αντιθέτως γύρισαν την πλάτη από την άλλη. Μόνο μερικά 18αρικα έτρεξαν να τον βοηθήσουν, να του δώσουν νερό και μαντήλια για να σταματήσει το αίμα. Όσο για τους χουλιγκάνους της
'' πολιτικής οργάνωσης '' συνέχισαν ανενόχλητοι τη συμμετοχή τους στην εκδήλωση.

Η δεύτερη πράξη αυτού του έργου, συνεχίστηκε στο αστυνομικό τμήμα που πήγαμε για να κάνουμε τη μήνυση.
-Αλλοδαπός είναι το παιδί;
-Έλληνας είμαι.Έχει σημασία;
-Ναι γιατί αφού δεν είναι αλλοδαπός δεν είναι ρατσιστική βια
-Φυσικά και είναι ρατσιστική βια. Η ρατσιστική βια δεν έχει να κάνει μόνο με τη χώρα προέλευσης.
-Όχι, όχι, δεν είπα αυτό, φυλετικά εννοώ.
-Τι εννοείται φυλετικά; 
-Τον χτύπησαν επειδή δεν ανέχθηκαν την διαφορετικότητα του.
-Ναι, φυσικά. Δηλαδή, απλά για να δω αν θα κάνετε εδώ την καταγγελία ή αλλού.
-Σου την πέσανε πολλοί;
-6-7 άτομα
(Αρχίζουν τα τηλέφωνα με τους ανώτερους)
-Και Έλληνας είπαμε ότι είσαι έτσι;
-Ναι
-Όχι,Έλληνας είναι κύριε Διοικητά ε έτσι; Έχω εδώ την ταυτότητα του.
Ναι, αλλά ούτε και ο Φυσσας ήτανε αλλοδαπός(κύριε Διοικητά).

Πράξη τρίτη στο νοσοκομείο:

-Ποιος σε χτύπησε;
-Η Χρυσή Αυγή
-Πώς έγινε;
-Είχαν εκδήλωση εδώ στο Savoy στον Πειραιά
-Τους τσίγκλισες;
-Όχι.
-Τι έκανες;
-Απλά περνούσα.
-Και;
-Δεν τους άρεσε το λουκ μου.
-Ποιο λουκ;
-Ξέρω εγώ το μαλλί μου.
-Άντε ρε σοβαρά; Κοίτα να δεις, καλά ακούμε ότι χτυπάνε αλλοδαπούς, κανένα γύφτο, αλλά και Έλληνες;
(ο ανιψιός μου έχει γουρλώσει τα μάτια και κοιτάει τους γιατρούς)
-Κι αυτούς που τους χτυπάνε δηλαδή όλα καλά;
-Όχι ότι είναι σωστό,αλλά που να φανταστεί κανείς ότι βαράνε κι Έλληνες. 
Πονάς;
-Ναι.
-Ίσως έχεις μερικά ραγίσματα δε φαίνεται καθαρά, αλλά, φίλε μου, να κουρευτείς!
-Τι εννοείτε να κουρευτώ;
-Κόψε το μαλλί ή άφησε το να μακραίνει!
-Γιατί;
-Να κουρευτείς, να κουρευτείς!
-Μα νόμιζα ότι είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε εμείς πως θέλουμε να κουρευόμαστε ή να ντυνόμαστε.
-Να κουρευτείς, άκουμε που σου λέω!

Ειλικρινά δεν ξέρω σε ποια πράξη τελειώνει αυτός ο εφιάλτης, αν τελειώνει ποτέ. Ο ανιψιός μου δεν θα το κουρέψει το μαλλί, γιατί δεν έχει μάθει να του υπαγορεύει κανείς το τι θα κάνει, ποιος θα είναι και πώς πρέπει να φαίνεται. Δεν έχει μάθει, ευτυχώς, να του καλουπώνουν την Ελευθερία του. 
Είμαι σιγουρη όμως, ότι αυτό που έζησε δε θα το ξεχάσει εύκολα, ότι θα περάσει πολύς καιρός πριν ξαναπερπατήσει στο δρόμο χωρίς να κοιτάει πίσω του με τον φόβο ότι κάποιος, από το πουθενά, θα του την πέσει ξανά. Ξέρω ότι δε θα ξεχάσει ποτέ πως στα μάτια των ΄΄ελεύθερων και δημοκρατικών΄΄ συμπολιτών του είδε την αδιαφορία τους, την αδράνειά τους, την προδοσία τους. 
Γιατί όλοι μας τον έχουμε προδώσει, με την ανοχή μας σ' αυτές τις πρακτικές, με την ψήφο μας σε ''πολιτικές οργανώσεις'' με φασιστική νοοτροπία, με την αδυναμία μας να κλείσουμε την πόρτα στον χουλιγκανισμό του φασισμού και την τρομοκρατία που κάποιοι θέλουν να μας επιβάλουν. Τους δίνουμε την ανοχή μας, την ψήφο μας, ίσως γιατί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα τι είναι το διαφορετικό που ενοχλεί αυτά τα φασίζοντα ανθρωποειδή που αποκαλούν τους εαυτούς τους πατριώτες και ότι αύριο, μεθαύριο ίσως να είμαστε εμείς το διαφορετικό που φοβούνται.
Ο ανιψιός μου γνώριζε για τα αίσχη των Ναζί μόνο από την ιστορία, είμαι σίγουρη όμως ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ το αίσχος που βίωσε από τους νεοναζί. 
Κι αν εμείς, ως κοινωνία, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από τέτοιους εφιάλτες και τέτοια βιώματα, τότε έχουμε αποτύχει συνολικά. Έχουν αποτύχει οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι κυβερνήσεις, οι δικαστές, τα κόμματα, οι ακτιβιστές, οι απλοί πολίτες και όλοι όσοι συνεχίζουν να μένουν απαθείς, να μην αντιστέκονται ενεργά, να κλείνουν τα μάτια σε τέτοια περιστατικά. Γιατί ήδη μετράμε θύματα.

Και αν περιμένεις ν' αντιδράσεις μόνο όταν θύμα θα γινει το δικό σου το παιδί, τότε ίσως να είναι πολύ αργά.
___________________


 Λίγα για την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη




Daphne Chronopoulou
Διαβάζω βλακώδη καμπάνια ευαίσθητων ψυχών που επ' ευκαιρία προτρέπουν από τα ιντερνετικά προφίλ 'Μιλήστε! Αν είστε θύμα bullying, μιλήστε μη φοβάστε!'.
Να μιλήσει σε ποιον; Στη σχολή όπου όλοι το ήξεραν; Στην αστυνομία για να υποστεί κι άλλα χειρότερα;
Στη μάνα που του ζητά να «μη ντρέπεται»; Ή στο θείο που μας μάλωσε που τον λέμε ομοφυλόφιλο διότι δεν είναι, είναι «Καθαρός» [sic].
Μιλήστε!

Σε μια χώρα που δεν έχουμε, όχι νόμο μα ούτε λέξη για το bullying. Διότι αλήθεια, πώς το λέμε ελληνικά;
Εκφοβισμό; (δεν είναι μόνο εκφοβισμός)
Καζούρα; (έλα μωρέ, πλάκα κάναμε).

Όχι, δεν αρκεί η προτροπή. Δεν αρκεί να μιλήσει. Πρέπει να υπάρχει το πού. Και να υπάρχει κι η νομοθεσία που θα δώσει βαρύτητα σ' αυτό το 'μιλήστε'

‪Panagiotis Hadjistefanou Υπάρχει σύνθετη Ελληνική φράση που περιγράφει επακριβώς τι είναι το bullying - μεθοδευμένος κατ' επανάληψη τραμπουκισμός μέσω λεκτικής και σωματικής κακοποίησης, συνήθως από ομάδα προς ένα θύμα. ‬
‪Και προτιμώ αυτή την περιγραφή από τον Αμερικάνικο όρο ο οποίος απλά συμπτύσσει μια κατάσταση πολύ σύνθετη και πιθανόν δεν γίνεται και κατανοητή από τον πολύ κόσμο στην Ελλάδα. ‬
Stefanos Livos
Αυτά που λέγαμε για την υπόθεση Άλεξ τα λέμε σήμερα για το Βαγγέλη. "Να κοιταχτούμε στον καθρέφτη σαν κοινωνία" και άλλες μπαρούφες, ενώ δεν συνειδητοποιούμε ότι είμαστε χειρότερη κοινωνία από πριν, αν όχι πιο σκληρή, πιο υποκριτική. Εθελοτυφλούμε, ενώ ενώ έχουμε στείλει στη Βουλή νταήδες, δολοφόνους πολλών Βαγγέληδων. 
Δάφνη Χρονοπούλου

Κλαίτε για 'το Βαγγέλη' (ετσι με το μικρό του σα να τον ξέρατε) κι ύστερα γελάτε με εκείνο το πεντοχίλιαρο που  τάχα κλαίει η μάνα της αδελφής από όταν το μοίραζε πάνω στη χαρά της που έκανε αγόρι.

Η κάτωθι σελίδα κατέβηκε και οι δημιουργοί συνελήφθησαν. Μα τίποτε δε χάνεται στο διαδίκτυο, υπάρχει στο https://archive.today/Y21Dh όπου από τα σχόλια βλέπουμε ότι καλά κρατεί η νοοτροπία που έσπρωξε στο θάνατο το Βαγγέλη Γιακουμάκη. Επειδή μια κυρία διαφώνησε που την κοινοποίησα  (να εοπαναλαβάνονται οι προσβολές «δεν κάνει καλό στη μνήμη του» είπε) προσθέτω την απάντησή μου.





Χρήστος Στυπαγγίδης 
Να θυμάστε παιδιά. Σας διαβάζουμε όλο το χρόνο. Επειδή σήμερα "είστε Βαγγέληδες" δεν αναιρεί την μαλακία που σας δέρνει τον υπόλοιπο χρόνο. Κάθε φορά λοιπόν που γράφετε για μπάζα, για χοντρούς, για Αλβανούς, για Ρωσοπόντιους, για χαζούς, για ξερακιανές, για αυτές που δεν ντρέπονται να φορέσουν μαγιό και να βγουν στην παραλία το καλοκαίρι, να ξέρετε, σας διαβάζουμε και θυμόμαστε. 
_______________
*Για να είμαστε εντάξει και να μην παρεξηγηθώ που αναρτώ παραγωγή της Action Aid (μια ακόμα ύποπτης ΜΚΟ της οικογένειας Μητσοτακη) παραθέτω και τα σχετικά:

Panagiotis Hadjistefanou Και όσον αφορά το βίντεο, έχει γίνει αντίστοιχο στον Καναδά, όπου σηκώθηκε στο πόδι όλη η γειτονιά, γιαγιάδες, παιδιά, ανάπηροι, νοικοκυρές και τον πήραν στο κατόπι από το σημείο μηδέν, με το που άρχισε τις τραμπουκίλες το Ναζίδι. 

Ξεφτίλα δηλαδή οι Έ
λληνες πάλι, το συζητάγαν το θέμα λιγουλάκι μωρέ, να τον σφάξει τον μαυρούλη, να μην τον σφάξει, κάτσε να ακούσουμε και την άλλη άποψη, μην είσαι φασίστας, τι είναι δα μια δολοφονιούλα, πολύ υστερικιά σε βρίσκω...

Elena Rpti είναι αυτοί που επικροτούν το σποτ που πασάρει η Action Aid. Δείχνει σε πιο βαθμό εχει ριζώσει η σήψη . Κρεμασμένοι προσπαθούν να πιαστούν απο το σκοινί τους. Η Αction aid ειναι ηλιθιε . Η ΜΚΟ του μητσοτακέικου που διαχειρίζεται εκατομμυρια και που πρεπει που και που να δικαιολογεί και την ύπαρξή της. Πλάσαρε τωρα ένα δηθεν αντιρατσιστικο σποτάκι με αφορμή την παγκόσμια μερα κατά του ρατσισμού - σιγά μην έκαναν τον κόπο από ανιδιοτελή ευαισθησία- και με την τόση σαπίλα δεν βλέπουν καν την σιωπηλη συνένοχη πλειοψηφία που περικυκλώνει έναν ηθοποιό , έναν μετανάστη που τον βάφτισαν ηθοποιό , φασίστες και 3 ανθρωπους που αντιδρουν . Απ αυτους μονο δυο δεν αναφέρουν την ελληνικότητά τους.....βαθιά σκοτάδια.
Katerina Saloniki Η Αλεξία Μπακογιάννη κόρη της Ντόρας που έφαγε τα λεφτά από το Ερυθρό Σταυρό και η Αλεξάνδρα Μπακογιάννη (αδερφή) είναι η πρόεδρος της Action Aid για την οποία οφείλω να επισημάνω πως δεν έχει ακουστεί κουβέντα, η θέση είναι αμισθί και θεωρείται και το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Ωστόσο κουβαλάει ένα όνομα που δεν την τιμά καθόλου, αλλά αυτό δεν την κάνει απαραίτητα δαχτυλοδεικτούμενη. Προσωπικά μου είναι αδύνατον να στερήσω τα χρήματα από τα δύο παιδάκια στη Σενεγάλη λόγω του ονόματός της.
Panagiotis Hadjistefanou 1. Το αν η Αλεξάνδρα Μπακογιάννη διαχωρίζει την θέση της από την οικογένεια της είναι ένα ζήτημα που μόνο εκείνη μπορεί να γνωρίζει, αφού δημόσια θέση τέτοια δεν έχει πάρει, όπως και οφείλει αν ισχύει κάτι τέτοιο, αφού δημόσια πρόσωπα και δημόσιες θέσεις κατέχουν όλοι οι εμπλεκόμενοι, με όλες τις πιθανότητες συνενοχής που παράγει αυτό το πλέγμα σχέσεων της οικογένειας μεταξύ της αλλά και της οικογένειας με το κράτος. 

2. Περεταίρω, δεν γνωρίζει κανείς από εμάς μετά βεβαιότητας το που ακριβώς πηγαίνουν αυτά τα δυο δολάρια. Ακόμα και να μην πηγαίνουν στην τσέπη της Αλεξάνδρας Μπακογιάννη, πολύ πιθανόν να καταλήγουν στην τσέπη κάποιου στελέχους της Μπόκο Χαράμ.

3. Η αποικιοκρατικής παράδοσης επιχείρηση στην Αφρική έχει πολλάκις ενδυθεί τον μανδύα της φιλανθρωπίας προκειμένου να εκτελέσει σχέδια γενοκτονικής φύσης και υποδούλωσης των πληθυσμών. Πλούσιοι και κυρίως ακαταλόγιστοι Ευρωπαίοι αστοί που επιχειρούν στην Αφρική επανδρώνουν μια παράδοση μεγάλων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Ο έλεγχος αυτών των εκστρατειών είναι αδύνατος για γεωπολιτικούς λόγους. Πρόσφατα ακόμα και ο Μπιλ Γκέητς πήγε στα δικαστήρια επειδή σε συνεργασία με μια φαρμακευτική - την Du Pont - έκαναν μυστικά πειράματα με ακόμα μη εγκεκριμένα για άνθρωπο εμβόλια πάνω σε παιδιά επαρχιακών και αναλφάβητων πληθυσμών στα σύνορα Πακιστάν και Ινδίας. 

4. Ο κανόνας μου για την φιλανθρωπία, είναι ο εξής - αν έχεις λεφτά, δίνε σε άστεγους και ζητιάνους στα πεζοδρόμια, με πρώτο κριτήριο τους γέρους και ανάπηρους. Μετά, δίνε σε αντίστοιχους αναξιοπαθούντες στην γειτονιά, ή στον κύκλο σου. Να ξέρεις σε ποιον πάνε τα λεφτά και να είσαι απόλυτα σίγουρη συνειδησιακά για το τι κάνεις. Εναλλακτικά, αν δεν έχεις λεφτά μπορείς να φροντίσεις. Να σφουγγαρίσεις το σπίτι της ανάπηρης γριάς γειτόνισας, να ταίσεις τις γάτες της κλπ.

____________________________________

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Θέλετε ραδιοταξί; Όχι τον ΑΣΤΕΡΑ!



Προχθές παραλίγο να αργήσω στην κηδεία του πατέρα μου και σήμερα, καθυστέρησα σε μια σημαντική συνάντηση. Αιτία και  για τα δυό είναι η εταιρία ραδιοταξί ΑΣΤΕΡΑΣ την οποία ως τώρα εμπιστευόμουν.
Παλιότερα πληρωνόταν έξτρα το 'ραντεβού', δηλαδή το να κλείνεις από πριν την ώρα που θα ερχόταν το ταξί σου. Ίσως που το έξτρα καταργήθηκε, ίσως που οι 'κούρσες' που έκλεισα δεν ήταν συμφέρουσες, έγιναν αιτία να με πληροφορήσουν μετά την ώρα του ραντεβού ότι 'δεν έχει αυτοκίνητο' και αν θέλω να ξαναδοκιμάσω αργότερα. Αυτό με την κηδεία, Σάββατο πρωί που είχα κλείσει 2 ώρες πριν για να με πάει από Λεωφόρο Αλεξάνδρας στο Α Νεκροταφείο.
Σήμερα ήμουν στην οδό Ηριδανού, δίπλα στο Hilton και πήγαινα στην Ευελπίδων. Τηλεφώνησα και περίμενα. 20 λεπτά μετά (ναι, 20) τηλεφώνησαν να μου πουν ότι 'είναι κλειστό το κέντρο', 'είναι κλειστό το μετρό' και, ξανά, να προσπαθήσω αργότερα.
Το κέντρο βεβαίως δεν ήταν κλειστό μα κι αν ήταν όφειλαν να το γνωρίζουν πιστεύω και να αρνηθούν στο πρώτο μου τηλεφώνημα. Όμως επειδή στην Αθήνα κινούμαι με ταξί κι έχω υποστεί πολλές διαδρομές ακούγοντας την τηλεφωνήτρια να ζητά κούρσες που ο ταξιτζής σχολιάζει περιφρονητικά διότι είναι σύντομες και θα του χαλάσει το αυτοκίνητο, γνωρίζω ότι με έστησαν επειδή δε νοιάζονται, δηλαδή η εταιρία δε δουλεύει σωστά.

Η συγκεκριμένη εταιρία είναι αναξιόπιστη, γι αυτό σήμερα έσβησα το νούμερο του ΑΣΤΕΡΑ από το κινητό μου και, από το ταπεινό τούτο βήμα, σας συστήνω να το σβήσετε κι εσείς, αν συνηθίζετε να κινείστε με ταξί.

Και, επ' ευκαιρία:
Η Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1983 με απόφαση του ΟΗΕ, σε ανάμνηση μιας ομιλίας του αμερικανού προέδρου Τζον Κένεντι, που έθεσε τις βάσεις του καταναλωτικού κινήματος.
Στις 15 Μαρτίου του 1962 ο Τζον Κένεντι, σε μία μνημειώδη ομιλία του στο Κογκρέσο, σκιαγράφησε τα τέσσερα βασικά καταναλωτικά δικαιώματα: Ικανοποίηση των βασικών αναγκών, ασφάλεια, πληροφόρηση και επιλογή.
Είπε, μεταξύ άλλων: « Καταναλωτές είμαστε όλοι! Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικονομική μονάδα, η οποία επηρεάζει, αλλά και επηρεάζεται σχεδόν από κάθε δημόσια ή ιδιωτική οικονομική απόφαση. Ο καταναλωτής είναι η μόνη σημαίνουσα οικονομική μονάδα, η οποία δεν είναι αποτελεσματικά οργανωμένη και της οποίας οι απόψεις δεν ακούγονται.»

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Σήμερα, 11 Μαρτίου, πέθανε ο πατέρας μου


Σήμερα ήξερα ότι θα ήταν μια σημαντική ημέρα για μένα. Ευχάριστη νόμιζα. Ξύπνησα νωρίς για να πάω στις Εκδόσεις Γαβριηλίδη να υπογράψω το συμβόλαιο για το νέο βιβλίο μου. Πράξη τυπική, διότι είναι σχεδόν έτοιμο, μα πράξη συμβολική που σηματοδοτεί νέο ξεκίνημα υπό καινούργια στέγη.

Σήμερα το πρωί ήμουν στο ταξί όταν πέθανε ο πατέρας μου. Το περίμενα, γι αυτό είμαι στην Αθήνα τις τελευταίες εβδομάδες.

Πιο πολλά  δε θα πω, οι συναισθηματισμοί δεν είναι το φόρτε μου.
Η κηδεία το Σάββατο 12.00 το μεσημέρι στο Α΄Νεκροταφείο.


Για τον πατέρα μου, Διαγόρα Χρονόπουλο, 
κατά τον Τύπο:

Πέθανε σήμερα το πρωί σε ηλικία 76 ετών ο σκηνοθέτης και παραγωγός Διαγόρας Χρονόπουλος μετά από μάχη με τον καρκίνο.
Μεγάλη προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου, είχε διδάξει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και τα τελευταία χρόνια στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, στην οποία υπήρξε διευθυντής.
Ο Διαγόρας Χρονόπουλος γεννήθηκε το 1939 στην Ιερουσαλήμ, σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θέατρο στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Ως ηθοποιός ο Διαγόρας Χρονόπουλος έλαβε μέρος σε πολλές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης και σε ιδιωτικούς θιάσους καθώς και σε ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.
Από τις αρχές του 1966 μέχρι το 1971 ο Διαγόρας Χρονόπουλος ήταν υπεύθυνος του τμήματος οπτικοακουστικών μέσων της ΑΔΕΛ Α.Ε, μιας από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρίες στην Ελλάδα. Στο διάστημα αυτό οργάνωσε δεκάδες ραδιοφωνικές εκπομπές συνεχείας και δέκα τηλεοπτικά προγράμματα, σκηνοθετώντας ορισμένα από αυτά.
Από το 1971 ο Διαγόρας Χρονόπουλος ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικών σειρών, τηλεταινιών, διαφημιστικών για την Ελληνική Τηλεόραση και τον Κινηματογράφο.
Δίδαξε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, στην οποία ήταν Διευθυντής.
Διετέλεσε Μέλος, Αντιπρόεδρος και Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Πρόεδρος της Ένωσης Παραγωγών Διαφημιστικών Ταινιών Ελλάδος, Μέλος του Δ.Σ. της ΕΡΤ ΑΕ, Διευθυντής Τηλεόρασης της ΕΤ1,Γενικός Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, Αναπληρωτής Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1995-1997), Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (1998- 2001), Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (2001-2005). Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν.
Ο Διαγόρας Χρονόπουλος είχε αντιδικτατορική δράση και είχε καταδικαστεί και φυλακιστεί από το χουντικό καθεστώς. Είχε τιμηθεί για την εν γένει προσφορά του στο θέατρο από τον Οργανισμό Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Πάτρας.

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος έκανε δυο γάμους και έχει τρεις κόρες.
______________________


Η ενδιαφέρουσα ζωή του Διαγόρα Χρονόπουλου

Αυτοσαρκαστικός, διορατικός ,με αδυναμίες και πάντα αισιόδοξος
Η ενδιαφέρουσα ζωή του Διαγόρα Χρονόπουλου
Ο Διαγόρας Χρονόπουλος μετά από παράσταση στην Επίδαυρο με τις ηθοποιούς Τζένη Γαϊτανοπούλου και Δέσποινα Μπεμπεδέλη

Η τελευταία φορά που έτυχε να τον δω, ήταν τον περασμένο Δεκέμβριο στο Θέατρο Τέχνης, στο κτίριο της οδού Φρυνίχου στην Πλάκα, στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης «VANYA. Δέκα χρόνια μετά» της ομάδας Blitz.
Καθόταν στην κεντρική θέση της πρώτης σειράς, κι ακριβώς επειδή είχα πληροφορηθεί για την κατάσταση της υγείας του, μου είχε κάνει μεγάλη και καλή εντύπωση, που βρισκόταν εκεί, στο κλασικό ραντεβού του με όποια καινούρια παράσταση ανέβαινε στο θέατρο του οποίου υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής από το 2004 ως τον Σεπτέμβρη του 2014.
Ο Διαγόρας Χρονόπουλος ηττήθηκε από τον καρκίνο σε ηλικία 75 ετών αφήνοντας πολλά πίσω του. Παραστάσεις που ο ίδιος σκηνοθέτησε ή ενέκρινε να φιλοξενηθούν στη Φρυνίχου και στο Υπόγειο-τα δύο σπίτια του Τέχνης-, συνεργασίες και κυρίως σχέσεις με ανθρώπους που το πρώτο πράγμα που έχουν να πουν για εκείνον είναι ότι σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος.
Δεν ήταν προληπτικός, είχε όμως τεράστιο φετίχ με το πού θα καθόταν σε κάθε επίσημη πρεμιέρα. Είναι εκείνη η κεντρική θέση στην πρώτη σειρά, τόσο στην Φρυνίχου, όσο και στο Υπόγειο, λες και κέντραρε και ταυτόχρονα επικεντρωνόταν σ’ αυτό που έβλεπε. Στο Τέχνης κυκλοφορούν πολλά ανέκδοτα με αυτή την εμμονή του στις συγκεκριμένες θέσεις.
Εχοντας παρακολουθήσει τις παραστάσεις ήδη πολλές φορές σε πρόβες πριν από τις επίσημες πρεμιέρες, άφηνε πάντα να πλανάται ένα μυστήριο για το αν θα παρευρισκόταν για να τις δει άλλη μία φορά μαζί με τους επίσημους προσκεκλημένους, ή αν θα προτιμούσε να μείνει απ’ έξω. Σε περίπτωση που έβλεπε ότι κάποιος άλλος καθόταν στη δική του θέση, έπαιρνε το σοβαρό του ύφος και έλεγε σε κάποιον ταξιθέτη να πάει και να τον σηκώσει, για να τον σταματήσει την τελευταία στιγμή γελώντας και ξεκαθαρίζοντας ότι έκανε πλάκα: «μην σηκώσεις τον κόσμο άδικα».
Όταν τελικά προτιμούσε να μείνει απ’ έξω, μάζευε ταξιθέτες και λοιπούς συνεργάτες στο γραφείο του. Επινε ουίσκι, στο οποίο είχε μεγάλη αδυναμία, κάπνιζε τσιγάρα, στα οποία είχε επίσης αδυναμία, κι έλεγε ατέλειωτες ιστορίες βγαλμένες από τη ζωή του θεάτρου. Οι στενοί του φίλοι πάντως έχουν να πουν ότι όταν αναγκάστηκε να κόψει το τσιγάρο λόγω υγείας, ποτέ δεν άσκησε βέτο σε κάποιον καπνιστή να μην καπνίζει μπροστά του. Και αντιμετώπιζε την αρρώστια του που είχε καλπάζουσα πορεία και με θάρρος και με χιούμορ.
Λάτρης των ωραίων γυναικών, μιλούσε συχνά για παλιές κατακτήσεις του, αλλά αυτοσαρκαζόταν και για τις «χυλόπιτες», όπως έλεγε, που είχε εισπράξει στη ζωή του. Εκτός από τον αυτοσαρκασμό, δεν γυρνούσε την πλάτη και στην αυτοκριτική. «Δεν μου βγήκε η παράσταση» δεν δίσταζε να πει, έστω στους πολύ κοντινούς του ανθρώπους, αν ένα έργο που είχε σκηνοθετήσει δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία.
Μία από τις τελευταίες του δουλειές πάντως που του βγήκε και με το παραπάνω, ήταν «Η μέθοδος Γκρόνχολμ» του Χόρντι Γκαλθεράν. Εργο που ο ίδιος ανακάλυψε και αγάπησε με πάθος και κατά συνέπεια αγαπήθηκε και από το κοινό και παίχτηκε για πέντε ολόκληρες σεζόν-αργότερα το σκηνοθέτησε και για το ΘΟΚ.
Μία άλλη πολύ επιτυχημένη του δουλειά, από τις πιο πρόσφατες, ήταν το έργο «Ο δρόμος περνά από μέσα» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, με εξαιρετικό πρωταγωνιστή τον Γιάννη Φέρτη, ηθοποιό στον οποίο ο Διαγόρας Χρονόπουλος είχε μεγάλη αγάπη και αδυναμία.
Γεννημένος το 1939 στην Ιερουσαλήμ της Παλαιστίνης, σπούδασε νομικά στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ταυτόχρονα φοίτησε στη Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, σε παραστάσεις του οποίου έλαβε μέρος.
Το 1965 έφυγε στο Παρίσι, όπου παρακολούθησε και εργάστηκε στο Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε σε ανεξάρτητη ομάδα αντίστασης. Το 1971 συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση-τα χρόνια της Χούντας και οι προσωπικές του περιπέτειες εκείνη την περίοδο, ήταν επίσης ένα από τα βασικά θέματα των γλαφυρών αφηγήσεών του.
Τη διάδοχό του στη διεύθυνση του Θεάτρου Τέχνης, Μαριάννα Κάλμπαρη, την είχε προτείνει ο ίδιος, επαληθεύοντας έμπρακτα ότι ήθελε το Θέατρο να συνεχίσει να είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που θα έχει ανοιχτές τις πόρτες του στους θεατές κι εκείνοι θα έμπαιναν μέσα και θα έβλεπαν τις παραστάσεις. «Δεν κάνουμε θέατρο για τις άδειες καρέκλες, κάνουμε θέατρο για τους θεατές» έλεγε χαρακτηριστικά.
Η Μαριάννα Κάλμπαρη, μιλώντας για τον χαμό του, είπε χαρακτηριστικά: «ο θάνατος του Διαγόρα ήταν κάτι πάρα πολύ ξαφνικό για μας. Γνωρίζαμε ότι ήταν άρρωστος, όμως μέχρι πριν λίγες μέρες ερχόταν στη σχολή του θεάτρου…ήταν κάτι πολύ άγριο. Πρόκειται για μία πολύ μεγάλη απώλεια και για το Θέατρο Τέχνης, επικεφαλής του οποίου βρέθηκε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο, αλλά και για μένα προσωπικά. Ο Διαγόρας, με τον οποίο είχα πολύ στενή σχέση, μου έδωσε μια μεγάλη ευκαιρία, προτείνοντάς με ως διάδοχό του. Θα τον θυμάμαι πάντα».
Πληροφορούμενος την είδηση του θανάτου του Διαγόρα Χρονόπουλου, ο αν. Υπουργός Πολιτισμού κ. Νίκος Ξυδάκης έκανε την ακόλουθη δήλωση: «η οικογένεια του θεάτρου έχασε σήμερα έναν άνθρωπό της. Ο Διαγόρας Χρονόπουλος, παραγωγός, σκηνοθέτης, ηθοποιός, ακάματος εργάτης της τέχνης, άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα του ως καλλιτέχνης και δάσκαλος· μεταξύ άλλων, ως διευθυντής στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν αλλά και ως διευθυντικό στέλεχος στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου.
Η προσφορά του υπήρξε μεγάλη στον χώρο της τηλεόρασης αλλά και του κινηματογράφου, ενώ στάθηκε πάντα με τρυφερότητα στους νέους καλλιτέχνες. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του αλλά και στη μεγάλη οικογένεια του ελληνικού θεάτρου».
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο 14 Μαρτίου στις 12.00 στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Όμως οι φίλοι, οι συνεργάτες, αλλά και οι μαθητές του, θα τον αποχαιρετίσουν και στο θέατρο, «στον φυσικό του χώρο». Τη Δευτέρα 16 Μαρτίου, στις 18.30 στο Υπόγειο του Τέχνης (Πεσμαζόγλου 5) θα πραγματοποιηθεί από τους μαθητές της Δραματικής Σχολής εκδήλωση αφιερωμένη στη μνήμη του. Η εκδήλωση θα είναι ανοιχτή στο κοινό.
________________
Την τελευταία φορά που συνάντησα τον Διαγόρα Χρονόπουλο, ολοφάνερα καταβεβλημένο κι αδυνατισμένο, αλλά πνευματικά ακμαίο, με διάθεση ακόμα και για αστεία, ήταν πριν λίγους μήνες στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Στο θέατρο όπου μέχρι πέρσι και για μια δεκαετία περνούσε μερόνυχτα με την ιδιότητα του καλλιτεχνικού διευθυντή, αποτρέποντας το λουκέτο. Περίμενε να χτυπήσει το τρίτο κουδούνι και, τελειώνοντας το ουίσκι του, με πήρε και καθίσαμε δίπλα δίπλα στην πρώτη σειρά. Ήτανε κρυωμένος, αλλά ευδιάθετος. Γελούσε. Μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση, νέοι και παλαιότεροι ηθοποιοί τον πλησίαζαν και τον χαιρετούσαν, δίνοντας ραντεβού μαζί του στην παράσταση που παίζουν. Εκτός από ένας πολύ πετυχημένος άνθρωπος, ήταν και πολύ αγαπητός.
Έμαθα για την αρρώστια του, που σήμερα το πρωί έβαλε τέλος σε μια πλούσια 75χρονη βιογραφία με συντριπτικά περισσότερες νίκες από ήττες, όταν δημοσιοποιήθηκαν οι καταγγελίες νεαρής υποψήφιας τρανς στη δραματική σχολή του Θ.Τέχνης. Οι βαριές κατηγορίες ότι «κόπηκε» για «ρατσιστικούς λόγους» είχαν έναν αποδέκτη: τον Χρονόπουλο. Απόρησα. Ήταν γνωστό στους πάντες όχι μονάχα το πόσο δημοκράτης είναι, αλλά και το πόσο απελευθερωμένος κι ακομπλεξάριστος. Χωρίς ταμπού. Τον αναζήτησα αμέσως στο τηλέφωνο. Μου ζήτησε να τον πάρω αργότερα, γιατί μόλις έβγαινε από το νοσοκομείο .«Τι έχεις;». «Καρκίνο», μου απάντησε. Η φωνή του έβγαζε δύναμη. Δεν πρόλαβα να του απαντήσω κάτι –και έκτοτε ποτέ δεν τον ρώτησα κάτι περισσότερο- αλλά θαύμασα τη γενναιότητα του.
Πολυσχιδής, με ιδιότητες συγκοινωνούντα δοχεία -σκηνοθέτης, παραγωγός, μάνατζερ- ο Χρονόπουλος δεν είχε μονάχα ένα μοναδικό χάρισμα στην επικοινωνία. Διακρινόταν και μια εντυπωσιακή ικανότητα σε επιτελικές θέσεις (είχε διατελέσει και καλλιτεχνικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και πρόεδρος και διευθυντής του Κέντρου Κινηματογράφου). Το χρέος του Θεάτρου Τέχνης, αναλαμβάνοντάς το το 2004, ανερχόταν στις 630 χιλιάδες ευρώ. Στο μεταξύ κόπηκαν και οι κρατικές επιχορηγήσεις, ο κύριος αιμοδότης του. Όχι μόνο επέζησε η ιστορική σκηνή. Σε 5 χρόνια, χάρη στους χειρισμούς τού Χρονόπουλου, είχαν πληρωθεί οι πάντες και τα πάντα. Το χρέος μηδενίστηκε και το θέατρο είχε «χρήματα και για τις παραγωγές του χειμώνα», όπως μου έλεγε πέρσι το Μάρτη, την μέρα που ανακοίνωσε την οριστική αποχώρησή του από αυτό (δίνοντας τη σκυτάλη στη Μαριάννα Κάλμπαρη) .
Τον βρήκα στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης στην Ιπποκράτους. Είχε μόλις τελειώσει το μάθημά του. Ήθελα να τον ρωτήσω face to face: «Γιατί αποχωρείς τώρα;». Η ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη. Yπήρχε, κάτω απ΄τις λέξεις, στον αέρα, συγκίνηση. «Εδώ και καιρό επέμενα λέγοντας πως ό,τι είχα να προσφέρω το πρόσφερα. Έχω κουραστεί και πνευματικά. Μπορεί να έχω στερέψει. Συγχρόνως, ένας θεατρικός οργανισμός μετά από ένα διάστημα πρέπει να ανανεώνεται. Απηύδησα και με το υπουργείο Πολιτισμού και με τις επιχορηγήσεις. Κουράστηκα με όλη αυτή τη βαβούρα. Αλλά ακόμα δεν έχει φύγει ούτε το βάρος ούτε το άγχος. Δεν μπορώ να πω “σήμερα δεν θα πάω στο θέατρο”. Κάθε μέρα πηγαίνω…».
Τόσα χρόνια τον γνωρίζω και σήμερα που αναπαράγεται παντού το ξερό βιογραφικό του έμαθα ότι γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ. Φαντάζομαι, στη μεγάλου μήκους, εμπνευσμένη από την ζωή του, ταινία της κόρης του Ελισσάβετ Χρονοπούλου «Ένα τραγούδι δεν φτάνει» θα μάθουμε όσα αγνοούσαμε για αυτόν τον ευγενή, γοητευτικό κι ικανό εργάτη της τέχνης του θεάτρου, που είχε τελειώσει και τη Νομική Αθηνών και τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και είχε διαπρέψει σε μεγάλες διαφημιστικές, προτού ξεκινήσει την παραγωγή ταινιών, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικών σειρών, τηλεταινιών και τη σκηνοθεσία παραστάσεων (από το Θεσσαλικό μέχρι την Επίδαυρο). Κάτι που επίσης αγνοούσα ενώ του έχω πάρει τόσες συνεντεύξεις: ότι στα μέσα των 60’s θήτευσε στο Λαϊκό Θέατρο της Γαλλίας κι ότι κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση.
___________________
Εικόνα
Ο Διαγόρας στη Μύκονο, στο Γιαλό κι εγώ φωτογραφίζω.
Ο Άρης Δαβαράκης 
με δικά του γλυκά λόγια, επαναδημοσίευσε αυτή την ανάρτηση στο Τo Portal